Nieuwsbrief 9 - Even voorstellen: Chantal van Birgelen, lid van de Sociale Raad Tilburg
Als je gezond bent, sta je niet zo snel stil bij hoe het zou zijn als je afhankelijk bent van anderen. Tot mijn 27e jaar deed ik dat ook niet. Totdat m’n normale leven langzaam werd verruild voor een heel ander leven. Toen mijn spieren steeds zwakker werden, moest ik opeens hulp gaan vragen. Iets wat ik vreselijk vond. In de loop der jaren heb ik dit geleerd en heb ik ook ervaren hoe prettig het is om deze hulp te krijgen. Soms drempelloos, maar soms ook met de nodige hobbels door de vele bureaucratie en het onbegrip. En juist dat laatste vreet energie. Energie die je juist nodig hebt om overeind te blijven.
Tijdens de verschillende Tilburgse inclusie-avonden heb ik veel mooie verhalen maar ook schrijnende gevallen gehoord van burgers die ook tegen deze bureaucratie aanlopen. (Een inclusieve samenleving is een samenleving die zo is ingericht dat iedereen mee kan doen, dus ook mensen met een beperking.) En die hierdoor flink in de knel zijn gekomen. Zij worden niet gehoord omdat hun probleem door de complexe regelgeving niet is op te lossen. Het oerwoud van wetten en regels belemmert hen om de juiste weg te vinden om weer mee te kunnen doen. Om dan nog maar niet te spreken over de overbelaste mantelzorgers….
Het gaat mij aan het hart. Want dan besef ik maar al te goed dat we nog steeds in een land leven waar te veel vanachter bureau’s regels worden bedacht die in de praktijk niet uitvoerbaar blijken te zijn.
Mijn rol als lid van de Sociale Raad Tilburg zie ik dan ook om hierin kritisch slagen te maken en drempels weg te nemen of op zijn minst te verlagen. Schotten in het sociaal domein mogen echt geminimaliseerd worden. Door juist de samenwerking op te zoeken tussen de zorg- en welzijnsorganisaties kunnen jongeren beter worden begeleid zonder van het kastje naar de muur te worden gestuurd.
Daarnaast loont het de moeite om veel meer te investeren in het luisteren naar de burger die het betreft. Hij bezit de kennis die niet achter een bureau is te bedenken.
Mijn droom is een stad waar meer gelijkheid is, waar mensen met een hulpvraag veel meer de kans krijgen om gewoon mee te kunnen blijven doen. Dat zij gehoord worden en gelijkwaardig worden behandeld. En dat begint al in onze eigen straat of buurt. Elkaar helpen, aandacht geven, naar elkaar luisteren en respecteren. En kijken waar we elkaar kunnen versterken.
Het lijkt me een mooie gedachte om het jaar mee af te sluiten en ook weer mee te starten.